Waarom herstel na kanker je zwaarste tijd is

Toen ik klaar was met mijn behandelingen tegen kanker (Lymfeklierkanker) dacht ik dat ik de ergste periode achter de rug had. Voor mijn gevoel kon ik eindelijk aan mijn herstel beginnen. Ik had hier al naar uitgekeken sinds mijn vijfde chemokuur (van totaal 8 stuks). Deze herstelperiode bleek echter ook de zwaarste tijd te zijn.

Overleven

Wanneer je hier vanuit een psychologisch oogpunt naar kijkt is dit niet zo raar. Nadat je de eerste schok van het nieuws dat je kanker hebt te boven bent gekomen, ga je de behandelingen in. Je overlevingsmechanisme wordt ingeschakeld. Alles in jou wil dat je beter wordt. Je zet alles op alles om deze vreselijke ziekte te overleven.

Je omgeving is in shock bij het horen van het nieuws dat je kanker hebt. Dagelijks krijg je lieve berichtjes en kaartjes en vragen mensen hoe het met je gaat. Voor hun is de diagnose kanker bijna altijd gekoppeld aan de dood. Je hoort regelmatig dat je er ‘toch nog goed uitziet’ en dat ze bewondering voor je hebben dat je zo sterk bent.

Voor jou voelt het als vanzelfsprekend. Wat moet je dan? Je koppie laten hangen? Nee! Jij gaat ervoor.

Je omgeving leeft door

Dan komt het moment dat de laatste behandeling achter de rug is. Wat een opluchting! Nu kun je eindelijk beginnen met je herstel. Hoelang gaat dat duren? Je denkt misschien dat je na 6 maanden al een heel eind moet zijn. Dat is wat ik voor ogen had tenminste. In 6 maanden kun je een hele hoop opbouwen toch?

Mijn arts had gezegd dat de vermoeidheidsklachten meestal nog wel tot een jaar na de behandeling aanhouden, maar tegen die tijd zou ik er toch wel weer helemaal bovenop zijn?

Je start vol goede moed met sporten. Het is vermoeiend, maar ach, dat moet wel overgaan toch? Je haar begint langzaam weer te groeien en het is niet meer te zien dat je doodziek bent geweest. De mensen om je heen gaan verder met hun eigen leven.

Dat je zo ziek bent geweest lijkt voor je omgeving steeds meer op de achtergrond te raken. Er wordt nog wel regelmatig aan je gevraagd hoe het met je gaat, maar dat is meer terloops wanneer je iemand spreekt.

Bij mij vroeg een van mijn beste vriendinnen op de dag van mijn laatste chemo wanneer we samen zouden gaan paardrijden. Ik kon nog niet eens de 2 trappen op naar zolder zonder boven even te moeten zitten om bij te komen.  Zo merkte ik dat hoe betrokken anderen ook zijn, zij voelen niet wat jij voelt. Zij weten niet dat jouw strijd nog lang niet gestreden is.

Dat het normaal is maakt het niet gemakkelijker

Nu pas begint het proces in je hoofd. Langzaam begin je te beseffen dat je leven nooit meer zo zal worden zoals voordat je kanker kreeg. De angst die je voelt op het moment dat je ergens pijn voelt. Zal het terug zijn? De vermoeidheid, zal dat blijven?

Van je arts krijg je te horen dat het normaal is wat je doormaakt. Voor mij was dat niet normaal. Ik ging niet voor elk wissewasje naar de dokter. En dat is misschien ook voor jou zo. Hoe moet je wat je voelt interpreteren? Ik kon niet goed meer aanvoelen wat mijn lichaam mij vertelde. Het vertrouwen was compleet weg.

Hulp vragen

Jarenlang voordat ik ziek werd was ik coach. Ik had veel mensen, vooral vrouwen, gezien die een traumatische gebeurtenis niet goed verwerkt hadden. Ze hadden mechanismes ontwikkeld om daarmee om te gaan, maar uiteindelijk brak dat op. En dan kwamen ze bij mij.

Vandaar dat ik al kort na de diagnose lymfeklierkanker het besluit nam om ‘sterker dan ooit’ uit deze ziekte zou komen. Dat ik hard met mezelf aan de slag zou gaan en alles zou verwerken. Ik wilde geen last krijgen van onverwerkte emoties. Maar ik had geen flauw idee hoe moeilijk dat zou blijken te zijn.

Ik heb hulp gevraagd. Gesprekken met een psycholoog gehad. Talloze coachgesprekken gehad met verschillende coaches. Trainingen en cursussen gevolgd. En dat allemaal omdat ik het gevoel had dat ik niet de juiste vragen voorgeschoteld kreeg. Dat er bij mij van binnen nog niet gebeurde waar ik op hoopte. Waar ik in het verleden met andere thema’s opeens een Aha moment had, voelde ik dat nu niet. Hierdoor bleef ik zoeken en werken.

Van Kanker naar Kracht

Al dit heeft uiteindelijk geleid naar het ontwikkelen van mijn eigen van “Kanker naar Kracht” programma.

Met dit programma heb ik mezelf geholpen om weer vol vertrouwen en met energie midden in het leven te gaan staan om daarna met vele vrouwen dit traject ook met succes te belopen. Mijn missie is om zoveel mogelijk mensen na de diagnose kanker zich ook sterker dan ooit te laten voelen.

Nadat ik al die sessies met coaches en andere professionals gevolgd had, alle opgedane kennis vanuit cursussen en trainingen geanalyseerd had en daarnaast ook nog het internet had afgestruind, pas toen kon ik samenvatten van wat wel gewerkt had en wat niet. Wat wel had geholpen en wat niet. Wat me wel had ondersteund en wat niet. Mijn conclusie was dat ik me sterker dan ooit voelde!

Sterker dan Ooit

Ik kan nu volledig voor mezelf kiezen en zeggen wat ik nodig heb. Ik heb het vertrouwen in mijn lichaam teruggekregen dat het vertelt wanneer ik nog wel even door kan gaan en wanneer ik echt rust moet nemen. Wanneer er niets aan de hand is of wanneer ik naar de huisarts moet. En realistisch, soms even overleggen met mijn internist/oncoloog wat te doen. Maar wel zonder mij zorgen te maken, mij niet angstig te hoeven voelen omdat ik vertrouwen heb in wat ik voel.

Ik doe mijn werk met veel plezier, ben er voor mijn gezin en heb een sociaal leven. Ik kan echt zeggen dat ik een vol leven heb. Vol in de zin dat ik gelukkig ben met het leven dat ik heb en dat ik mee doe en mee tel.

En dat alles gun ik jou ook!

Wil jij een stap maken naar een leven vol leven, met meer energie en vertrouwen? Download dan nu HIER GRATIS de Hypnotisch Meditatie