Waar mijn hart mij brengt

Het is even stil geweest vanaf mijn kant. En dit is niet geweest omdat ik niets te melden had. Er was zoveel gaande in mijn hoofd, of eigenlijk in mijn hart ;-).

Ik heb even de tijd genomen om naar mezelf te luisteren. Te luisteren naar wat mijn hart mij ingeeft. Want wij allemaal moeten toch ons hart volgen. Misschien herken je het wel. Ik had een periode dat het allemaal even niet meer zo lekker liep. Dat ik niet meer wist waar ik moest beginnen. De energie stroomde niet meer.

Toen ik in 2012 voor mezelf startte volgde ik mijn hart. Ik volgde mijn hart door dat te gaan doen wat mij energie geeft; het helpen van anderen door middel van coaching. Wanneer ik naar mijn ratio en mijn angst geluisterd had, dan werkte ik zeer waarschijnlijk nog in loondienst. Dan deed ik waarschijnlijk niet de dingen die ik zo graag doe, de dingen waar ik energie van krijg.

Ik ben gestart als Leiderschapscoach omdat ik binnen de Rijksoverheid al als Leiderschapscoach werkte. Ik merkte hoeveel ik anderen kon helpen en hoe mensen in korte tijd met mijn hulp konden groeien. Dit gaf mij zoveel voldoening. Ik heb in de afgelopen tijd steeds meer de focus gelegd op vrouwelijke leidinggevenden. Een groep die echt voor verandering kan zorgen binnen bedrijven zodra ze authenticiteit en vrouwelijkheid omarmen.

Maar… ik voelde een steeds sterkere roep. Een roep om de zeilen van mijn onderneming in een andere stand te zetten. Ik heb de afgelopen jaren mensen geleerd om gebruik te maken van de lessen van hun ervaringen. Ik heb mensen geconfronteerd met hun angsten om dingen NIET te doen. Dankbaar en mooi om daar de resultaten van te zien.

Waar mijn hart mij op wees

En ikzelf dan. Ik heb in de laatste 2,5 jaar heel wat lessen mogen leren. Ook zeker ‘the hard way’. Nu is het tijd om mijn geleerde lessen met jou en de wereld te delen.

Wat ik ga doen is ex-kankerpatiënten helpen om weer in hun kracht te gaan staan. Ik heb een 7 stappenplan ontwikkeld waarmee ik ex-kankerpatiënten help om de beste versie van zichzelf te worden.

Ik wilde er eerst niet echt aan. Ik was nog niet helemaal klaar met mijn eigen proces.

Ik heb verschillende vormen van hulp mogen ontvangen in de afgelopen jaren. De georganiseerde hulp vond ik zeer teleurstellend. De hulp van mijn collega’s was meer dan fijn. En toch bleef ik me onbegrepen voelen. Ook coaches en therapeuten vinden het meer dan vaak lastig om het ‘kanker’ onderwerp aan te snijden of echt even de vinger op de zere plek te leggen. Maar dat is vaak wel even wat nodig is; een liefdevolle confrontatie met de werkelijkheid.

Want wanneer ik lees van anderen met een soortgelijke kanker als ik had, weet ik dat het ook anders kan. Dan ben ik dankbaar dat mijn lijf zo goed op de chemo reageerde. Dan ben ik dankbaar dat bestraling mij bespaard gebleven is. Dan ben ik dankbaar dat ik jou mag laten weten dat ik mijn werk weer kan doen. En ik ben dankbaar voor de lessen die ik heb mogen leren.

De mens en niet de ziekte

Ik weet dat mijn persoonlijke ervaring met kanker, in de begeleiding van anderen na kanker, een grote meerwaarde is. Iedereen ervaart dingen natuurlijk anders, maar ik weet wel precies waar je het over hebt. Ik ben niet bang om de pijn op te zoeken. Ik zie echt de mens achter de ziekte.

Ik ben mijn hart opnieuw aan het volgen. Het vertelt mij dat ik mijn verhaal moet delen zodat anderen weer kunnen groeien. En hoe eng ik dit ook vind, ik doe het. In blogs, op fora, in het boek wat ik aan het schrijven ben en bij bijeenkomsten.

Ik hoop dat ik vele mensen mag inspireren en stappen mag laten maken naar de beste versie van zichzelf.

En ja, het zal ook mij waarschijnlijk elke keer weer raken. Daar ben ik mens voor …. Tot snel!