Stopt het dan nooit?

Ik zit in de wachtruimte om bloed te prikken. Waar ik net nog energiek de trap opliep naar de afdeling gynaecologie, zit ik me nu te ergeren aan de vrouw naast me. Op maandagochtend bij bloedafname, het betekent dat de wachtruimte propvol zit en mensen. De vrouw naast me zit net even wat te luidruchtig te praten, zo dat bijna iedereen haar kan horen. Ze heeft net een echo gehad en loopt trots te zwaaien met de foto van de baby in haar buik.

Kan je GVD niet wat meer rekening houden met andere mensen? Diep van binnen weet ik dat zij er ook niets aan kan doen, maar wat doet het zeer!

Het leek zo goed te gaan

Bijna 1,5 jaar geleden kregen we groen licht van de artsen om zwanger te worden. Mijn lichaam leek helemaal hersteld te zijn. Dit terwijl 1,5 jaar ervoor ik nog te horen had gekregen dat ik in de overgang zou zijn. Chemo heeft als doel snel delende kankercellen aan te pakken, maar daarbij maakt chemo zoveel meer kapot. Dat ik weer vruchtbaar zou worden was de vraag, maar mijn menstruatie kwam weer op gang. Erg pijnlijk was het wel. Pijnstillers en dagen op de bank, maar blij dat mijn lichaam het nog deed.

Januari 2016 was het raak, nog maar net ‘voor het echie’ en ik was zwanger! Wauw! Helaas was het na een paar weken al mis, ik begon te bloeden. Verdrietig, maar met de overtuiging dat als het zo snel raak was, het wel ‘goed’ zou komen pakte we de draad weer op. En ja, je lichaam moet weer ‘normaal’ worden en zo, dus dat ik de maand erna niet zwanger was, en de maand erna ook niet… ach. Misschien moesten we er maar wat relaxter mee omgaan en maar kijken.

Halverwege 2016 zaten we bij de gynaecoloog. Want tja, ik word er niet jonger op en met mijn achtergrond....en mijn menstruaties waren nog steeds vreselijk pijnlijk. Zou er niet wat meer aan de hand zijn? Onderzoeken volgde en er werd niets gevonden.

Ja?Ja?

Eind 2016 leek het dan toch raak. Zwanger? Ik durfde niet te blij te zijn, want ja, wie zegt dat het dit keer wel goed gaat? Eerst maar eens de test afwachten. Een vroeg-test besteld, 3 om precies te zijn. Je wilt het toch zeker weten. De eerste test was negatief. Dan nog maar een paar dagen wachten voor de 2^e. Maar test 2 en 3 hangen hier nog ongebruikt in hun envelop. Ik was weer gaan bloeden.

Deze keer zat ik er anders in. In mijn verdriet voor de niet doorgezette zwangerschap voelde ik ook dat mijn hoop aan het vervliegen was. Want als het bijna een jaar duurde voordat ik weer zwanger raakte, dat vond ik er niet goed uitzien.

De gynaecoloog stelde voor mijn cyclus te gaan volgen. Dit betekende 2 á 3 keer per week naar het ziekenhuis voor een echo om te kijken hoe de eicellen zich ontwikkelden en hoe het baarmoederslijmvlies opbouwt. Aangezien ik een onregelmatige cyclus heb leek me dat een prima idee.

Scannen, scannen en nog eens scannen.....

Afspraak 1, geen activiteit in de eierstokken. Afspraak 2, geen activiteit in de eierstokken. Afspraak 3, geen activiteit. Zou de eisprong dan toch gemist zijn? Dan maar even bloedprikken. Nee, geen eisprong gemist. Dan maar weer terug, afspraak 4…… De fertiliteitsverpleegkundige begint te twijfelen aan de apparatuur en aan zichzelf. Ze belt een gynaecoloog of die wilt meekijken.

Deze gynaecoloog hoort kort mijn voorgeschiedenis aan, kijkt naar de eierstokken op de echo en de baarmoeder. En zegt resoluut; De kans dat je spontaan zwanger wordt is zéér zéér klein. Ik wil je doorsturen voor IVF.

Zo hallo, ehh…ja….nou…. Eigenlijk ben ik al het gedoe aan mijn lichaam wel zat. En om nou hormonen te gaan spuiten en mijn gezondheid op het spel te zetten. Dus ik zeg eerst wat twijfelend dat ik dat niet zo zie zitten. Ik laat me bijna toch een folder in mijn handen drukken om van de beide vrouwen af te zijn. En dan bedenk ik me, en ik zeg heel resoluut dat we niet voor IVF kiezen.

De gynaecoloog bedenkt dan nog 1 optie. Er kan nog een bloedonderzoek gedaan worden wat een goede indicatie geeft voor de eicelreserves. Die kan ik direct gaan prikken.

En daar ga ik weer

En daar zit ik dan. In de volle wachtkamer op maandagochtend bij de bloedafname.

Het lijkt wel of ik de medische molen niet uit kom. Waar ik van het ene af ben, komt er iets anders voor in de plaats. Scan, echo, bloedonderzoek, röntgenfoto, het lijkt maar door te gaan.

Nu maar weer dit bloedonderzoek afwachten. Een bel-afspraak met de gynaecoloog wordt gemaakt. De uitslag is binnen, maar het is niet bemoedigend. De waardes uit mijn bloed geven aan dat er geen eicellen meer zijn. Geen enkele kans meer op een ‘spontane’ zwangerschap, geen mogelijkheid voor IVF. En als het dan toch al slecht nieuws is, moet ik iets gaan doen tegen osteoporose en de verhoogde kans op hart- en vaatziektes door hormonen te gaan slikken.

Hoho, mag ik even ademhalen? Mag ik even verwerken wat er allemaal op me af komt? Mag ik even nadenken wat ik wil? Een nieuwe bel-afspraak wordt gemaakt.

Gelukkig heb ik mensen om me heen waarmee ik kan delen. Waar ik mag huilen, mag schelden, waar ik me mag laten troosten en kan laten dragen. Dat doe ik dan ook.

En nu weer verder

Inmiddels is de verse en rauwe pijn voorbij. Ik kan nog wel huilen, zo ook terwijl ik dit aan het schrijven ben. Er is ook een soort berusting gekomen. En ook ik weet, dat gevoel in vlagen komt en gaat, dus dat er nog wel wat boosheid en verdriet langs zal komen.

Aan de hormonen zit ik (nog) niet. Ik ben me nog aan het verdiepen. (Sorry artsen en doctoren, ik neem niet zomaar aan wat jullie zeggen.) Inmiddels is er op mijn verzoek nieuw bloedonderzoek gedaan. Want waarom zou ik hormonen gaan slikken terwijl ik ze misschien nog wel zelf aanmaak (wat dus zo is) en er is een röntgenfoto en Dexa-scan gemaakt, om te bepalen hoe het nu staat met mijn botdichtheid. Dan is er in elk geval een 0-meting en weet ik waar ik sta. Nu nog wachten op die uitslag.

Ik heb me op de wachtlijst (8 maanden!) laten zetten bij Vrouwenpoli Boxmeer, ik hou er wel van wanneer er vanuit een bredere blik gekeken wordt naar mijn ‘casus’. Ik ben erg benieuwd wat hun mening is.

Het belangrijkste

Met alles wat ik meemaak en alles wat ik doormaak, hoe pijnlijk en verdrietig het ook is, ik blijf positief. Ik voel echt dat waar er een tegenslag is, er ook iets moois kan groeien. En misschien is dat, zoals sommige het noemen, een hoop zodat de tegenslag beter te verwerken is in onze geest. Maar ik voel dat er iets groters is waarop ik kan en mag vertrouwen.

De uitdrukking 'waren deuren dicht gaan, gaan andere open' is er niet voor niets. Afscheid nemen van het één geeft ruimte voor het andere. En wat dat andere is, is soms niet direct duidelijk. Maar, zoals Cruijf het zei; Je gaat het pas zien als je het doorhebt.

Oh ja, voordat ik afsluit, ik wens de zwangere vrouw in de wachtruimte bij bloedafname natuurlijk een hele goede en voorspoedige zwangerschap, en dat zij een prachtig en gezond kind mag krijgen.